Ο Βούδας

Όλον αυτό τον καιρό έλεγα να κάτσω να γράψω κάτι,οτιδήποτε,αλλά το ενδιαφέρον μειωμένο,φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη..Και πάντα έβρισκα με κάτι άλλο να ασχοληθώ,έλα μωρέ,έλεγα,δεν είναι δα και τόσο καλή ψυχοθεραπεία το να γράφεις,υπέρ-εκτιμημένο τελικά το ίντερνετ.Καλύτερα κάτσε Ελενίτσα στη βεράντα και κοίτα τα αστέρια...Δεν μπορώ να πω,όλα στη θέση τους τόσα βράδια τώρα.Καρατσεκαρισμένο.
Κι όταν μου ερχόταν η όρεξη να γράψω κατιτίς...όταν ήμουν έτοιμη να κάνω ένα μπαμ και να σκάσω,πάλι το ξανασκεφτόμουν.Μη μιλάς Ελενίτσα,έλεγα,μη μιλάς.Τι να σχολιάσεις και τι να πεις μέσα σ' όλη αυτή την παράνοια.Άλλωστε όλα είναι πια ειπωμένα,τι άλλο να πεις εσύ;Κι όσο για τα δικά σου,εκεί περισσότερο μη μιλάς,μη βγάζεις τα οικογενειακά στη φόρα,δεν είναι σωστό ότι γίνεται μέσα στο σπίτι σου να τα κοινοποιείς στο ίντερνετ.Άλλωστε τα εν οίκω μη εν δήμω που έλεγε και η μάνα μου.Αλλά...αλλά!!!Άνθρωπος είμαι κι εγώ,πόσο ν' αντέξω πια;


Και κάθομαι τώρα ξανά στη βεράντα,έχω ανοίξει και μια μπύρα και λέω άμα δε γράψω και σήμερα,αύριο θα με γράψουν εμένα στις εφημερίδες.Στο αστυνομικό δελτίο.
Που λες ...άμα βγάλω εγώ αυτό το καλοκαίρι,δεν έμεινε και πολύ θα με πεις,χωρίς να πάθω εγκεφαλικό,θα ζήσω άλλα εκατό χρόνια.Όλους θα τους θάψω.Όλους!!!!Σαν τον Μητσοτάκη.Μη ρωτάς γιατί.Τόσα χρόνια με τον Αντωνάκη παίζω τη ζωή μου κορώνα γράμματα κάθε μέρα.Και κάθε βράδυ δεν ξέρω ποιον να ευχαριστήσω πρώτα.Το θεό ή τη μάνα μου και τον πατέρα μου για τα γονίδια,της αντοχής και της υπομονής.
Καντάρια την κουβαλάει την αναισθησία ο άνθρωπος ρε παιδί μου.Για τίποτε και για κανέναν δεν χαλάει τη ζαχαρένια του.Καλά τον λέω Βούδα εγώ.Δε πα' να καίγεται ο κόσμος,ο Αντωνάκης το χαβά του.Μέχρι προχτές βέβαια αυτό το "καίγεται ο κόσμος" το έλεγα χωρίς να κυριολεκτώ.Αλλά τώρα έχω λόγο να το λέω και να το εννοώ.
Αυτό που έχει στο κεφάλι του,αυτό θα κάνει.Άμα είσαι σαν κι αυτόν,μια χαρά όλα,η ζωή κυλάει αργάαααααααα αργάαααααα και πάντα χωρίς σκοτούρες.Αν είσαι όμως διαφορετικού χαρακτήρα άνθρωπος,νορμάλ άτομο,σαν εμένα δηλαδή,δεν θέλεις και πολύ να φτάσεις στα κόκκινα κάθε τρεις και λίγο.Και σήμερα εγώ όχι στα κόκκινα έφτασα...έσπασα το κοντέρ!
Απ' όπου και να το πιάσω δεν έχει μια λογική ρε παιδί μου το θέμα...

Στην αυλή μας τη μικρή,που λέει και το τραγούδι,οι δουλειές είναι μοιρασμένες.Εγώ τα χαμηλά κι ο Αντωνάκης τα ψηλά.Στα χαμηλά είναι η φροντίδα του μπαξέ.Στα ψηλά είναι όλα τα δέντρα.Μη φανταστείς ότι είναι και πολλά,πέντε δέντρα όλα κι όλα και δυο κλήματα.Κι ακριβώς επειδή είναι λίγα τα δέντρα βάλαμε και το κούρεμα του γκαζόν,γκαζόν;τέλος πάντων ας το πούμε έτσι, μέσα στις δουλειές για να ισοφαρίσουμε.Όχι ότι ο μπαξές είναι μεγάλος,το πολύ 20 τετραγωνικά.Μεγάλος μικρός όμως,τον έχω του κουτιού.Χόρτο δεν τολμάει να φυτρώσει,το ξεριζώνω πάραυτα.Εν αντιθέσει με το γκαζόν που άμα δεν ψηλώσει να χάνεται μέσα το σκυλί,να το ψάχνουμε,δεν λέει να το κουρέψει ο Αντωνάκης.Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που το κούρεψε...πάντως ψήλωσε πολύ.Είπα,ξαναείπα...ναι Ελενίτσα μου,ναι Ελενίτσα μου ήταν η απάντηση.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν λέει όχι.Ότι να του πω να κάνει,όλο ναι λέει.Το πότε θα το κάνει δεν διευκρινίζει.Μ' αυτό το χούι φυσικά που έχει,γέννησα το πρώτο το παιδί,ευτυχώς χωρίς προβλήματα και στην ώρα του.
Είχε φτάσει τέλος Ιουνίου,από το Πάσχα έλεγα Αντωνάκη να μαζέψεις τα χαλιά,ναι Ελενίτσα μου,Αντωνάκη τα χαλιά,ναι Ελενίτσα μου,ναι,ναι,ναι...κόντευε να μπει Ιούλιος και ακόμα τα χαλιά στα πατώματα ήταν.Πιάνω κι εγώ μια μέρα,με την κοιλιά στο στόμα,δεν βαριέσαι,άπλυτα ξε-άπλυτα,τα σκουπίζω,τα τυλίγω,α μα πια,τον Αντωνάκη θα παρακαλάω;Κάνω να σηκώσω το μεγάλο,του σαλονιού,να το σύρω μέχρι την κρεβατοκάμαρα,με πιάνει ένα πόνος,ααααχ πάει θα πεθάνω λέω,για να μην τα πολυλογώ μέχρι το βράδυ γέννησα..Και να 'χω και τον Αντωνάκη να με μαλώνει...Θα τα μάζευα εγώ...δεν στο είπα Ελενίτσα;Ναι ρε γμτ θα τα μάζευες,αλλά ΠΟΤΕ;;;;Άντε τα θυμήθηκα και φούντωσα πάλι.Ξέφυγα κι απ' το θέμα.
Αφού λοιπόν συμφωνήσαμε ότι δεν πάει άλλο,ΠΡΕΠΕΙ να κουρέψει το γκαζόν,ξεκίνησα τις δικές μου τις δουλειές,έριξα λίγο λίπασμα στα λουλούδια,κούρεψα όλο το μαϊντανό για να τον βάλω στην κατάψυξη,τον καθάρισα,πότισα,ξεχορτάριασα κάθε υποψία χότρου,έσπειρα και κάτι μαρουλάκια,νωρίς θα με πεις είναι,αλλά δε βαριέσαι ότι γίνουν...ας πάω,λέω,να δω μήπως θέλει να κάνω κανέναν καφέ,τόση ώρα κουρεύει,θα κουράστηκε!Καλά...κούνια που σε κούναγε Ελενίτσα!Πάω...Εδώ ο Αντωνάκης,εκεί ο Αντωνάκης..άφαντος ο Αντωνάκης..το γκαζόν ολόρθο στη θέση του καμαρωτό καμαρωτό...Μπαίνω μέσα ψάχνοντας τον και τι να δω;Αραχτός στην τηλεόραση.Έβλεπε τούρκικο σήριαλ!!!!!
Ααααχ θα τρελαθώ!!!!Τόσο συγχίστηκα που ξέχασα και το κούρεμα που ΔΕΝ έκανε,τα ξέχασα όλα...Καλά,βρε και τούρκικα άρχισες να βλέπεις;Τέτοιος ξεπεσμός πια;Έκανα την πάπια με τη Χουάνα την παρθένα,άσε,είπα,τον άνθρωπο,ότι θέλει ας δει.Δεν μίλησα όταν το έπαιζες δίπορτο,μια Μενεγάκη,μια Τατιάνα...αλλά και Σιλά;Και για να 'χουμε καλό ρώτημα,πότε θα κουρέψεις που απλώθηκες σαν τραχανάς στον καναπέ;Α τώρα ήθελες ;Δεν το κατάλαβα ότι ήταν για τώρα.Θα πάω Ελενίτσα μου,μη μου συγχύζεσαι,αλλά να... έβλεπα εδώ που έκανα ζάπινγκ(άκου τώρα ο ψευταράς...τάχα μου έκανε ζάπινγκ..για ξεκάρφωμα το είπε,είμαι χίλια τοις εκατό σίγουρη ότι την τουρκάλα έβλεπε)κάτι διαφημίσεις...να πάμε Ελενίτσα μου τώρα που ξεκίνησε η άδεια κανένα ταξιδάκι;Να πάμε να ξεσκάσουμε....

Βαστάτε Τούρκοι τ' άρματα...

Τι λες Αντωνάκη;;;Ακούς τι λες;;;;Με τι θα πάμε ταξιδάκι;;;;Με τι θα πληρώσουμε;Σε είδος;Βρε για φυλακή είμαστε δεν το πήρες χαμπάρι ακόμα;Το σπίτι θέλει βάψιμο,ξύλα παραγγείλαμε και θα τα φέρουν την Παρασκευή,θα θέλουν να πληρωθούν οι άνθρωποι,η ΔΕΗ ακόμα απλήρωτη,περιμένουμε την εφορία να μας ξεσκίσει,το παιδί το ένα στην άλλη άκρη της Ελλάδας και το δεύτερο τελειώνει το λύκειο,σκέφτηκες τι λεφτά θα δώσουμε στα φροντιστήρια;Κι αυτός θέλει να ξεσκάσει!
Και δε θα το πιστέψεις...Δεν θα το πιστέψεις!!!!...Που θέλει να πάμε;;;;

ΣΤΗ ΧΙΟ!!!!

Μα στη Χίο;;;;;Στη Χίο;;;;Είναι δυνατόν;;;;Τόσες ώρες από τη ζωή σου μπροστά σ' αυτό το χαζοκούτι δεν πήρε τ' αυτί σου ότι πάει η Χίος,την κάψανε;Τι να πάμε να κάνουμε στη Χίο;Εκτίμηση της ζημιάς;Για μήπως να περπατάμε πάνω στα αναμμένα κάρβουνα σαν τους αναστενάρηδες;
Μα δεν θα πηγαίναμε για τα μαστιχόδεντρα..
ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΒΡΗΚΕ ΝΑ ΠΕΙ!!!!
Αν είναι δυνατόν!!Φυσικά και δεν θα πηγαίναμε για τα μαστιχόδεντρα,αλλά τόση αναισθησία πια,να θες να πας σ' ένα μέρος που οι άνθρωποι ακόμα καίγονται;Εγώ έκανα δέκα χρόνια να ξαναπάω στη Θάσο,τότε που την καίγανε,τόσο πολύ είχα στεναχωρεθεί κι ας λένε οι Καβαλιώτες "η Σπιναλόγκα" όταν μιλάνε για τη Θάσο.
Δεν μπορεί,έχει αρχίσει και καίει εγκεφαλικά κύτταρα.Δεν ήταν έτσι από παλιά,δηλαδή δεν ήταν τόσο,τώρα τελευταία όμως παράγινε το πράμα.Άλλος άνθρωπος.Λες να φταίει η κρίση;Μπορεί κι αυτό,μπορεί να είναι κάτι σαν άμυνα όλο αυτό,αν και πρέπει να πάμε να κάνει μια εξέταση,οικογενειακό τους είναι το αλτσχάιμερ,η γιαγιά του η συχωρεμένη ήταν 84 χρονών και είχε, μαλάκυνση το λέγανε τότε,κι ο παππούς του το ίδιο είχε,εκείνος 87,καθόταν οι δυο γέροι που λες αντάμα και μάλωναν.Για διαφορετικό λόγο ο καθένας.Καθείς στην κοσμάρα του.
Ο παππούς είχε το χούι μόλις έπαιρνε τη σύνταξη άρχιζε να τη μοιράζει σε όποιον έβλεπε στο δρόμο,νέο,γέρο,γνωστό,άγνωστο,μοίραζε λεφτά.Ε τι να κάνουν τα παιδιά του,η πεθερά μου δηλαδή και η αδερφή της έπαιρναν αυτές τη σύνταξη για να καλύψουν τις ανάγκες του σπιτιού των παππούδων.Η γιαγιά εν τω μεταξύ έβλεπε ότι στο σπίτι δεν υπήρχαν λεφτά.Καθόταν απέναντι στον παππού κι άρχιζε...

Με τις γκόμενες πας και τα τρως εεεε;;;

Το ξαναλέω!!!84 η γιαγιά,87 ο παππούς.Άμα σ' έχει κολλήσει όμως από τα νιάτα δεν ξεπερνιέται εύκολα ρε παιδί μου,ούτε με το αλτσχάιμερ.Και τελικά σ' όποια ηλικία κι αν είναι μια γυναίκα,πάντα το ίδιο κόλλημα θα τραβάει.Ο παππούς πάλι,είχε φάει τις εξορίες με το κουτάλι,νόμιζε ότι ζούσε αλλού...της απαντούσε: σώπα τώρα,δεν καταλαβαίνεις τίποτα!Είμαστε σε ξένο κράτος και μας τα παίρνουν όλα μας τα λεφτά,τίποτα δεν μας αφήνουν.
Μια συνεννόηση τι να λέμε!
Γι ' αυτό λέω,μπας και το έχει και ο Αντωνάκης το γονίδιο..
Να πάμε στη Χίο,του λέω, και χέσε τα ξύλα για του χρόνου,θα μαζευόμαστε και θα ζεσταινόμαστε με τα χνώτα μας χου χου χου σαν τ' αρνιά στη φάτνη!Η κρίση μας φέρνει πιο κοντά θα λέμε μετά.Να αφήσουμε απλήρωτο και το ρεύμα και δε πα να μας το κόψουν,να δω τι τούρκικα θα βλέπεις μετά,θα ανοίγεις εκείνο το ραδιόφωνο,την αντίκα με τις μπαταρίες,στα σκοτεινά θα είσαι έτσι κι αλλιώς και θ' ακούς Ντόιτσε Βέλε.
Ε όχι,τώρα πες εσύ.Όχι πες!Άμα κάνω ένα μπαμ και σκάσω εγώ θα φταίω μετά;Πες!Έχω άδικο να φωνάζω;Κι εγώ έχω κάτι φαντασιώσεις ώρες ώρες,να μπορούσα να κάνω εκείνο το ταξίδι στο Περού,να πάω στην Κούβα,να πάρω ένα τηλεσκόπιο,να πάρω εκείνο το δαχτυλίδι lilalo που το είδα και αρρώστησα..αλλά δεν λέω κουβέντα!Τι να πω;Είναι καιρός να ονειρεύομαι τέτοιες ιστορίες;Εδώ δεν μπορείς να ονειρευτείς ότι θα έρθει η στιγμή που θα πάρεις σύνταξη,κάτι που θα έπρεπε να είναι δεδομένο,όχι ταξιδάκια.Να ονειρευτώ τη σύνταξη μάλιστα!Να την πάρω και να ξαμολυθώ μετά στα νησιά σαν εκείνες τις παρδαλές τις Γερμανίδες τις γριές με τα ροζ και τα γαλάζια παντελόνια.Αλλά τι λέω;με τα ψίχουλα που δίνουν για σύνταξη ούτε μέχρι την Τούζλα θα μπορώ να πάω,όχι στα νησιά..
Θύμωσε που λες ο Βούδας και κατέβασε τα μούτρα γιατί τον είπα σκασμός Αντωνάκη μου και αντί για τη Χίο ετοίμασε ένα ζευγάρι αθλητικά να ξαμοληθούμε στο δρόμο,αρχής γενομένης 8 του Σεπτέμβρη στην έκθεση.Θα σε κεράσω μετά και μια μαύρη μπύρα να θυμηθείς παλιές εποχές.
Θύμωσε γιατί λέει υπαινίχθηκα ότι είναι μεγάλος,με κείνο το "θα σε κεράσω μετά και μια μαύρη μπύρα να θυμηθείς παλιές εποχές".
Ακούς;Ακούω να λες...
Δηλαδή τόσα είπα,αυτός μόνο αυτό κατάλαβε...Είναι να μην είμαι να σκάσω μετά;;;